വിളക്കുമരം....

ഞാനൊരു നാളിലീ തെരുവിന്റയോരത്ത്,
ഒളിവീശിയാമോദം നിന്നിരുന്നത്രെ....
ഈ നഗരത്തിൻ നിതാന്ത കുതിപ്പുകൾ,
കണ്ണിമചിമ്മാതെ സാകൂതം നോക്കി ഞാൻ.
എന്നിൽ നീട്ടിവലിചോരു കമ്പിയിൽ,
കാകനും,പ്രാക്കളും കൊക്കുരുമീടവേ...
ആനന്ദപൂരിതമന്തരാത്മാവിന്റെ,
ചേതനയെങ്ങനെ കാട്ടിടും നിന്നെ ഞാൻ.
ഒരുദിനം വന്നൊരാൾ കെട്ടി കരിങ്കൊടി,
പശതേച്ചിട്ടെന്നിൽ പതിച്ചു കടലാസ്,
മെല്ലെയൊന്നോടിച്ച് വായിച്ചു ഞാനത്,
"ധീരസഖാവിന് കണ്ണുനീർ പുഷ്പങ്ങൾ...."
നഗരം ഉറങ്ങവേ...നട്ടാരുറങ്ങവേ.....
ഇരുൾ പരന്നീടുമ്പോളിരതേടും മന്യന്മാർ....
വന്നു വിലപേശി ചെറ്റുദൂരത്തായി-
ഗണികതൻ അൻപത് കാശിന്റെ ചൂടിന്
ഒരുദിനം കനവുകണ്ടങ്ങിരുന്നീടവേ...
പൊട്ടിതെറിച്ചെന്നിൽ തൂങ്ങുംവിളക്കുകൾ,
ഞെട്ടിത്തെറിച്ചുപകച്ചുഞാൻ നോക്കവെ...
ഓടിയകലും കുസൃതികുരുന്നുകൾ....
 നാളിതിലൊന്നിൽ ജരാനര വീഴവേ...
നഗരം പുരോഗതികൊണ്ട് പുളയവേ...
വെട്ടിമുറിച്ചെന്നെയൊട്ടും മടിക്കാതെ,
പാതയോരത്തിനിയന്ത്യമാം വിശ്രമം.
ആരോ ഒരാൾവന്നെടുത്തുകൊണ്ടുപോയി,
വീടിന് തൂണാക്കി,പാലമാക്കി പിന്നെ-
യെത്ര വിവിധമാം വേഷപകർച്ചകൾ,
എൻ ജന്മമെത്ര സഫലം സമുന്നതം.
മണ്ണിലൊരുനാളലിഞ്ഞുപൊലിഞ്ഞുപൊ-
മെന്നാലുമില്ലെനിക്കൊട്ടുമേ സങ്കടം,
എല്ലാമൊരിക്കലലിഞ്ഞു ചേർന്നീടണം,
വെറുമൊരുമരമല്ലേ....അമരത്വമില്ലല്ലോ....